Гары ішла кроў. Сціскаючы правую руку левай і ціха лаючыся, ён плячом адчыніў дзверы сваёй спальні. Пачулася хруст фарфору: ён наступіў на кубак халоднага чая, які стаяў каля дзвярэй яго пакоя.
- Што за?..
Ён агледзеўся. На лесвіцэ хаты нумар чатыры на Цісавай вуліцы нікога не было. Няўжо Дадлі не мог прыдумаць жарту лепш, чым кубак з чаем пад дзвярамі?  Трымаючы на вазе руку, з якой ішла кроў, Гары з працай сабраў кавалачкі кубка вольнай рукой і кінуў іх ва ўжо перапоўнены і без таго сметнік у яго пакою. Затым ён накіраваўся ў ванную, каб засунаць палец пад кран.
Як жа гэта было дурна, бессэнсоўна, як жа неверагодна гэта раздражняла, што яшчэ чатыры дня трэба было цярпець да таго, калі яму можна будзе вядзьмарыць… Але Гары прыйшлося прызнаць, што ад гэтага парэза на пальцу яму ўсё роўна было не выратавацца. Яго ніколі не вучылі, як гаіць раны, і калі ён падумаў аб гэтым зараз, - у святле пабудовы планаў – гэта апынулася вялікім прабелам у яго адукацыі. Разумова робячы нататку, каб не забыцца спытаць Герміёну, як гэта робіцца, ён выцер вялікім кавалкам туалетнай паперы столькі чая, колькі змог, перш чым зноў пайсці ў спальню і зачыніць за сабой дзверы.
Раніцу Гары правёў, цалкам спусташаючы свой школьны куфар, чаго ён не рабіў з тых часоў, як упершыню адправіўся ў школу шэсць гадоў назад. У пачатку вучэбнага года ён звычайна выцягваў толькі тры чверці змесіва, якое ляжала зверху, замяняючы яго на новыя рэчы або складаючы зваротна, пры гэтым пакідаючы прыстойны пласт халусця на дне:  старыя пёры. Сушоныя вочы жукоў, шкарпэткі без пары, якія ўжо былі не па памеры. Некалькі хвілін назад Гары запусціў руку ў куфар, нечакана адчуў востры боль у безыменным пальцу правай рукі і, выняўшы яе, убачыў даволі шмат крыві.
Цяпер ён дзейнічаў акуратней. Зноў стоячы на каленах паред раскрытым куфарам, ён даследаваў самае дно, адкуль дастаў значок, які мігцеў надпісамі: “ПАДТРЫМАЙ СЕДРЫКА ДЫГГАРЫ” і “ПОТАР – СМУРОДНІК”, хітраскоп, які трэснуў і знасіўся, і залаты медальён  з занатоўкай, падпісанай Р.А.Б, а затым ён, нарэшце, выявіў крыніцу сваёй раны. Ён адразу пазнаў яго. Гэта быў двухцалёвы аскепак зачараванага люстэрка, якое яму падарыў яго памерлы хросны бацька Сірыўс. Гары адклаў асклепак у бок і прамацаў дно зноў, спрабуючы знайсці іншыя аскепкі, але больш нічога не заставалася ад апошняга падарунку яго хроснага, акрамя здробленага ў пудру шкла, якое блішчалым пылам раскрашылася па ўсёй паверхні пакінутага халусця.
Гары вярнуўся да няроўнага аскепка, аб які ён парэзаўся, не бачачы нічога, акрамя свайго ярка-зялёнага вока. Ён паклаў аскепае на ранішні непрачытаны выпуск “Штодзённага Прарока”, які ляжаў на ложку, і паспрабаваў пазбавіцца ад ўспамінаў, якія нарынулі, уколаў шкадавання і жадання зразумець загадку пабітага люстэрка, накінуўшыся на астатняе халусце ў куфары.
Яшчэ гадзіна яму спатрэбілася на тое, каб канчаткова апусташыць куфар, выкінуўшы бескарысныя рэчы, а астатнія скласці па купках у залежнасці ад таго, спатэбяцца або не яны яму надалей. Мантыі для школы і Квідыша, кацел, пергамент, пёры і большасць падручнікаў адправіліся ў кучу ў куце: іх ён збіраўся пакінуць. Яму стала цікава, што яго цётка і дзядзька зрабілі бы з імі: спалілі бы пад полагам ночы, нібы яны былі доказамі якога страшнагазлачынства? Яго маглаўская адзежа, Плашч-Нябачнік, набор для падрыхтоўкі зелляў, некаторыя кнігі, альбом з фатаграфіямі, які Хагрыд падарыў яму, пачак лістоў і яго палачка адправіліся ў стары ранец. У пярэдняй кішэні ляжалі Карта Марадзёраў і медальён з занатоўкай ад Р.А.Б. Медальёну было адведзена такое ганаровае месца не таму, што ён быў каштоўным – на самай справе ён наогул нічога не каштаваў – а з-за кошта, якім ён дастаўся.
На стале побач з яго палярнай савой Букляй застаўся стос газет: па адной на кожны дзень знаходжання на Цісавай вуліцы гэтым летам.
Ён падняўся з полу, пацягнуўся і падайшоў да стала. Букля не паварушылася, калі ён пачаў хутка праглядаць і кідаць газету адну за іншай у кучу смецця. Сава альбо спала на самай справе, альбо прыкідвалася; яна вельмі злавалася на Гары за тое, што ён не дазваляў ёй часта пакідаць клетку.
Калі стопка амаль падышла да канца, Гары спыніўся ў пошуках экзэмпляра, які, ён ведаў, прыйшоў адразу пасля таго, як ён вярнуўся ў зату на Цісавую вуліцу на лета. Ён памятаў, што на перадавіцы была невялікая нататка пра адстаўку Чарыці Бербыдж, настаўніцы Маглавывучэння у Хогвартсу. Нарэшце, ён знайшоў патрэбную газету. Адкрыўшы дзесятую старонку, ён сеў на крэсла за пісьмовым талом і перачытаў артыкул, які шукаў.

Эльфіас Додж
У ПАМЯЦЬ АБ АЛЬБУСЕ ДАМБЛДОРУ

Я пазнаёміўся з Альбусам Дамблдорам у адзінаццаць гадоў у наш першы дзень у Хогвартсу. Наша ўзаемая сімпатыя, несумнеўна, паўстала з-за таго, што мы абодва адчувалі сябе ізгоямі. Я перахварэў драконавай воспой незадоўга да прыбыцця ў школу, і мой зялёны твар ў пупырышках, нават калі я  акрыяў, не прыцягвала да мяне шмат народа. Альбус прыбыў у школу не з самай лепшай рэпутацыяй. Годам раней яго бацьку Персіваля абвінавацілі ў жорсткасці і нападзе на трох эных маглаў.
Альбус ніколі не спрабаваў адмаўляць, што яго бацька (які памёр у Азкабане), здзейснў гэтае злачынства, наадварот, калі я памкнуўся духам і спытаў яго, ён запэўніў мяне ў тым, што ён ведаў пра віну бацькі. З тых часоў Дамблдор адмаўляўся размаўляць аб смутным, хоць шматлікія спрабавалі яго справакаваць. Некаторыя нават былі схільныя хваліць учынак яго бацькі і лічылі, што ён таксама быў магланенавіснікам. Як жа яны памыляліся. Любы, хто ведаў Альбуса, мог с упэўненасцю сказаць, што ён ніколі нічога не меў супраць маглаў. Га самай справе, з-за сваёй непахіснай падтрымкі правоў маглаў ён нават нажыў сабе нямала ворагаў у наступныя гады.
Усяго толькі праз некалькі месяцаў славу бацькі Альбуса зацямніла яго ўласная. Да кнца першага года яго ведалі не як сына магланенавісніка, а як самага блішчалага з усіх вучняў, якія калі-небудз вучыліся ў школе. Тым з нас, каму пашчасціла быць яго сябрамі, вельві павезла запазычыць ад яго шматлікае, і атрымаь дапамогу і падтрымку, на якую ён не павыкупляўся. У апошнія гады свайго жыцця ён прызнаўся мне, што нават тады ён ведаў – больш за ўсё яму падабалася вучыць.
Ён не толькі выйграваў усе прызы, якія можна было выйграць у школе, але і вёў рэгулярную перапіску з самымі выдатнымі асобамі міру тых дзён, уключаючы Нікаласа Фламеля, вялікага алхімікі, Бацільду Бэгшот, выдатнага гісторыка і Адальберта Уаффлінга, тэарэтыка магіі. Некалькі яго работ былі апублікаваныя ў папулярных выданнях: “Трансфігурацыя сёння”, “Выпрабаванні Заклёнам” і “Зеллі На Практыцы”. Наступная кар’ера Дамблдорв, здавалася, ляцела з хуткасцю свтла, і засталося толькі пытанне, ці стане ён міністрам Магіі. Хоць гэта часта прадказвалі ў апошнія гады, у яго ніколі не было амбіцый міністра.
Праз тры гады пасля пачатку нашай вучобы ў Хогвартс пайшоў малодшы брат Альбуса, Аберфорт. Яны не былі падобныя: Аберфорт ніколі не любіў кніг і аддаваў перавагу вырашаць спрэчкі убоем, чым разважлівай гутаркай. Але няправільна было бы меркаваць, як гэта рабілі шматлікія, што браты не былі сябрамі. Яны ладзілі роўна настолькі, наколькі маглі бы ладзіць два такіх розных хлопчыка. У апраўданне Аберфорта можна сказаць, што жыць у цені Альбуса было не самым прыемным досведам. Нават сябры не маглі пазбегнуць падобнай долі, а для брата гэта было яшчэ малодшым задавальненнем.
Калі мы з Альбусам скончылі Хогвартс, мы намерваліся па традыцыі таго часу здзейсніць кругасветнае вандраванне, пагутарыць з замежнымі чараўнікамі, перш чым нашы кар’ерныя дарожкі разбегліся бы. Але здарылася няшчасце. Маці Альбуса, Кендра, памерла, пакінуўшы сына главой сям’і і адзіным карміцелем. Я адклаў свой ад’езд, каб развітацца з кендрай на пахаванях, а затым адзін адправіўся ў вандраванне. Цяпер, калі ў Альбуса на руках засталіся малодшы брат і сястра, не магло і промовы аб тым, каб ён паехаў са мной.
Гэта быў той час, калі мы мелі зносіны менш усяяго. Я пісаў Альбусу, апісваючы, магчыма  бестактоўна, усе цуды: ад таго, як мяне ледзь не злавілі хімеры у Грэцыі, даэксперыментаў егіпецкіх  алхімікаў. Яго лісты мала распавядалі мне пра яго паўсядзённае жыццё, якое, мабыць, было вельмі сумным  для такога адоранага чараўніка. Да канца майго вандравання я з жахам пазнаў, што сям’ю спасцігла яшчэ адно няшчасце – смерць сястры альбуса, Арыяны.
Хоць у Арыяны і так было дрэнна са здароўем, гэты ўдар, які рушыў так хутка пася смерці іх маці, моцна ўразіў абодвух братоў. Усе блізкія Альбуса, і я адношу сябе да гэтых шчасліўцаў, лічаць, што смерць арыяны і адказнасць альбуса за яе  (хоць ён,  вядома, вінаваты не быў) наклалі на яго велізарны адбітак.
Я вярнуўся дадому і перад мной стаяў малады чалавек, які выпрабаваў не менш шматлікіх пажылых людзей. Альбус ужо не быў такім жыццярадасным, ятаў стрыманей. Нажаль, нібы таго, што здарылася было мала, страта Арыяны прывяла не да збліжэння братоў, а да іх большага аддалення. (З часам гэта прайшло, вярнуліся калі не блізкія, сямейныя адносіны, то досыць сяброўскія). Але з тых часоў ён рэдка казаў пра бацькоў або Арыяне, а яго сябры аб гэтым не ўпаміналі.   
Хай іншыя напішусь пра яго заслугі ў наступныя гады. Дамблдор занёс вялізарны ўклаж у скарбонку ведаў чаразнікоў, уключаючы яго адкрыццё дванаццаці спосабпў выкарыстання драконавай крыві. Ён пакінуў шматлікае наступным пакаленням, яго незвычайная мудрасць выяўлялася ў яго судовых рашэннях, калі ён быў Вярхоўным Чараўніком Уізенгамота. Кажуць, што не было роўных таго двубоя, які абыўся паміж Дамблдорам м Грындэвальдам у 1945 гаду. Тыя, хто бачыў яго, апісвалі жах і захапленне, якія яны выпрабавалі, нізіраючы бітву двух дзіўных чараўнікоў. Трыўмф Дамблдора і яго вынікі для чарадзейнага міру параўноўваюцца да паваротнага моманту чарадзейнага міру, як, напрыклад, Міжнародны Закон пра Сакрэтнасць або падзенне Самі-Ведаеце-Каго.
Альбус Дамблдор ніколі не ганарыўся і  не выхваляўся тым, што ён знаходзіў у людзях тое, за што іх трэба было шанаваць, што было ўтоена ад вачэй. Але яго страты надзялілі яго велізарнай людкасцю і спагадай. Мне не будзе хапаць яго сяброўства больш, чым я магу растлумачыць, але мая згуба не параўнаецца з згубай магічнага міру. Па-за ўсякім сумневам, ён быў самым натхняльным і любімым дырэктарам Хогвартса. Ён памёр так, як ён жыў: працуючы дзеля вышэйшай выгоды да апошняга ўздыху, так, як ён каліські працягнуў руку маленькаму хлопчыку з драконавай воспай, якім ён і быў, калі мы сустрэліся.

Гары скончыў чытаць, але працягваў глядзець на фатаграфію побач з некралогам. У Дамблдора была ўсё тая жа добрая знаёмая ўсмешка, але ён так глядзеў па-над свамі акулярамі-паўмесяцамі, шо Гары здавалася, быццам нават з фатаграфіі ён бачыць усё наскрозь, што прымушала яго адчуваць гаркату і збянтэжанасць адначасова.
Яму здавалася, ён ведаў дамблдора, але калі ён прачытаў гэты некралог, то змушаны быў прызнаць, што амаль нічога не ведаў. Ён ніколі не ўяўляў дзіцем або падлеткам, быццам той заўсёды быў сівавалосым старым. Дамблдор-падлетак уяўлялся з такой жа працай, як дурая Герміёна або прывязны Агнеплюй.
Ён ніколі не думаў пра тое, каб спытаць Дамблдора пра яго мінулае. Гэта было дзіўна, неверагодна, але ж было вядома, што Дамблдор прымаў удзел у тым легендарным двубоі супраць Грындэвальда, а Гары нават не спытаў, як гэта было, не спытаў і пра яго іншыя знакамітыя дасягненні. Не, яны заўсёды абмяркоўвалі Гары, мінулае Гары, будучыню Гары, планы Гары… і, падобна, цяпер Гары разумеў, што магчымасць сышла, і ён больш не папытае Дамблдора распавесці пра сябе, хоць адно асабістае пытанне ён усё жа паспеў задаць. Але Дамблдор відавочна схітраваў.
- А што бачыце вы, калі глядзіце ў Люстэрка?
- Я? Я бачу ў сваёй руцэ пару тоўстых ваўняных шкарпэтак.
Пасля некалькі хвілін роздумаў, Гары вырваў артыкул з Прарока, акуратна згарнуў яго і паклаў у першы том “Практычнай Ахоўнай Магіі і Яе Выкарыстання Супраць Цёмных Мастацтваў”. Затым ён выкінуў пакінутую газету ў гару смецця і павярнуўся тварам да пакоя. Стала значна чысцей. Толькі на ложку ляжаў сённяшні “Штодзённы Прарок”, а зверху – аскепак люстэрка.
Гары прайшоў па пакоі, адсунуў аскепак і раскрыў газету. Ён толькі мімаходам зірнуў на загаловак, калі раняшняя сава з службы дастаўкі прыесла яму згорнутую газету, і адклаў яе, убачыўшы, што пра Валан дэ морта нічога не гаварылася. Гары быў упэўнены, што міністэрства прыстрашыла “Прарок”, каб стрымаць навіны пра Валан дэ морта. І толькі зараз ён заўважыў, што прапусціў.
Унізе перадавіцы над фатаграфіяй устрывожанага Дамблдора, які кудысці хутка ступаў, распластаўся загаловак:

ДАМБЛДОР. НАРЭШЦЕ ПРАЎДА?
- На наступным тыдні выйдзе шакавальная гісторыя пра заганнага генія, якога шматлікія лічылі найвялікшым чараўніком свайго часу. Зрываючы ўсім вядомую маску мудраца з срэбнай барадой, Рыта Скітар адчыняе завесу цяжкага дзяцінства, непакорлівай энацкасці, вечных сварак і ўсіх сакрэтаў, якія Дамблдора панёс з сабой у магілу. ЧАМУ ён адмовіўся быць міністрам і застаўся ўсяго толькі дырэктарам школы? ЧАГО сапраўды жаде дамагчыся сакрэтная арганізацыя, выдомая як Ордэн Фенікса? Як на самай праве памер Дамблдор?
Адказы на гэтыя і шматлікія іншыя пятанні будуць дадзеныя ў навай біяграфіі “ Жыццё і Хлусня альбуса Дамблдора” Рыты Скітар. Эксклюзіўнае інтэрв’ю Бэцці Брэйтвэйт на старонцы 13.

Гары рыўком адкрыў газету і перагарнуў на трынаццатую старонку. Над артыкулам мільгаў яшчэ адзін знаёмы твар: жанчына ў акулярах у прыгожай аправе з кучаравымі светлымі валасамі, яе зубы агаліліся ў трыўмфальнай усмешцы, пакуль яна махала рукой. Імкнучыся не звяртаць увагу на фатаграфію, Гары працягнуў чытаць.

У жыцці Рыта Скітар значна прыемней, чым то ўражанне, якое пакідаюць яе знакамітыя нататкі. Сустрэўшы мяне ў пярэднім пакоі сваёй утульнай хаты, яна праводзіла мяне на кухню, каб пачаставаць кубачкам гарачага чая, кавалачкім торціка і цэлым дымлівым кацялком найсвежага слыху.
- Вядома, Дамблдор – мара біёграфа, кажа Скітар. – Такое доўгае, начсычанае жыццё. Я ўпэўнена, мач кніга будзе першай з шматлікіх, вельмі шматлікіх.
Скітар хуткая як ніколі. Яе праца на дзевяцьсот старонак была скончана ўсяго толькі праз чатыры тыдня пасля загадкавай смерці Дамблдора. Мне стала цікава, як ёй атрымалася зладзіцца так хутка.
- Ах, калі ў вас такі вялікі досвед журналстыкі за плячамі, пісаць да тэрміна – гэта ваша другае натура. Я ведала, што чарадзейны мір жадае ведаць усё, і я жадала быць першай, хто падаў яму такую магчымасць.
Я мімаходзь хгадваю водгук Эльфіаса Доджа, Адмысловага Дарадніка Уізангамота і даўняга сябра Дамблдора, пра тое, што “кніга Скітар не распавядзе больш, чым картка ўнутры Шакаладнай жабы”.
Скітар закідае галаву ў прыступе рогату.
  - Дарагі Даджы! Я памятаю інтэрв’ю з ім некалькі гадоў назад пра правы русалаў. Зусім з’ехаў з шпулек, думаў мы сядзім на дне возера Віндэрмер, і прасіў сцерагчыся фарэляў.
І ўсё жа абвінавачванні Эльфіаса Доджа – не адзін выпадак падобных дамаганняў. Няўжо Скітар здаецца, што за чатыры тыдня яна змагла скласці поўную карціну пра доўгае і дзіўнае жыццё Дамблдора?
- О, мая мілая, - ззяе яна, паляпваючы мяне па руцэ. – Вы не горшмяне ведаеце, колькі інфармацыі можа вывудзіць мяшочак з Галеонамі, адмова чуць “не” і вострае Жвава Пішучае пяро! Ды людзі ў чаргу ўставалі, каб вываліць свой цэбар бруду на Дамблдора. Не ўсе думалі, што ён быў такім выдатным… ён перайшоў не адну дарожку. Але стары добры Доджы Додж можа не  лётаць на Гыппагрыфу, таму што я звязалася з крыніцай, за якую шматлікія журналісты падалі бы свае палачкі. Ён ніколі не выступаў на публіцы, але быў вельмі блізкі з Дамблдорам падчас самога цяжкага перыяду яго юнацкасці.
Залішняя зацікаўленасць кнігай ужо дазваляе выказаць здагадку, што нас чакае шок ад прачытанага, а Дамблдор жыў не такім ўжо ідэальным жыццём. Так якія жа неспадзеўкі нам трэба чакаць?
- Перастань, Бэцці, я не збіраюся выдаваць падрабязнасці да таго, як хто-небудзь купіць кнігу! – смяецца Скітар. – Але я абяцаю, што тых, хто дагэтуль думае, што Дамблдор жыў жыццём супраць Самі-Ведаеце-Каго, і ў галаву бы не прыйшло, што ў юнацкасці ён захапляўся Цёмнымі Мастацтвамі! Так, у Альбуса Дамблдора вельмі цёмнае мінулае, я ўжо не кажу пра вар’яцкую сямейку, пра якую ён імкнуўся нікому не распавядаць.
Я пытаю, ці мае Скітар у выглядзе брата Дамблдора Аберфорта, які пятнаццаць гадоў назад справакаваў скандал у Уізенгамоце за непрыстойнае выкарыстанне магіі.
- О, Аберфорт – гэта ўсяго толькі вяршыня кучы з гноем, - смяецца Скітар. – Не, я кажу пра больш горшыя  рэчы, чым брат, які любіў інтрыжкі з козамі, нават горш, чым бацька, які калечыў маглаў, абодва трапіўшыя пад следства Уізенгамота. Не, я кажу пра маці і сястру, яны вельмі зацікавілі мяне, але вам прыйдзецца пачакаць раздзелы з дзевятага па дванаццаты. Усё, што я магу сазаць: нядзіўна, чаму Дамблдор ніколі не распавядаў, як ён зламаў свой нос.
Ці стане Скітар адмаўляць заслугі Дамблдора, выцягваючы шкілеты з сямейнай шафы?
- Вядома, мазгі ў яго былі, - кажа яна, - хоць цяпер шматлікім цікава, ці яму прыналежылі ўсе заслугі. У раздзеле сем, напрыклад, Айвор Дыллонсбі распавядае пра тое, як ён ужо адкрыў восем спосабаў ужывання драконавай крыві, калі Дамблдор “пазычыў” яго паперы.
А як жа важнасць такіх падзей, як, напрыклад, перамога над Грындэвальдам?
- Ах, я рада, што вы згадалі Грындэвальда, - кажа Скітар з чароўнай усмешкай. – Баюся тыя, хто верыць у дзіўную перамогу Дамблдора, павінны прыгатавацца да сапраўднай бомбы… магчыма нават з гноем. Гэтулькі там бруду. Усё, што я магу сказаць, не будзьце ўпэўненыя ў тым, што гэтая легендарная бітва адбылася на самай справе. Пасля чытання маёй кнігі шматлікія, хутчэй за ўсё, прыйдуць да высновы, што Грындэвальд усяго толькі мтварыў белую зустачку сваёй палачкай і паціху сышоў.
Скітар адмаўляецца раскрываць якія-небудзь тэмы, таму ма загаварылі пра адносіны.
- Так, - з ківам адказвае Скітар. – Я прысвячаю цэлы раздзел адносінам Потара і Дамблдора. Так агідна. Чытачам прыйдзецца купіць маю кнігу, але я магу сказаць, што Дамблдор выяўляў да хлопчыка нездаровую цікавасць. Ці было гэта не самай справе… Паглядзім. Гэта не сакрэт, што ў Потара было цяжкае малалецтва.
Я пытаю, ці мае зносіны Скітар з Потарам, з якім у яе было інтэрв’ю на тэму Самі-Ведаеце- Каго, і па гэты дзень.
- Ах, зразумела, мы ўсамых блізкіх адносінах, - кажа Скітар. – У беднага Потара так мала сапраўдных сяброў, і мы сустрэліся ў адзін з самых цяжкіх момантаў яго жыцця – на Турніры Трох Чараўнікоў. Мабыць, я адна, з тых, хто зараз жыве, магу сказаць, што я ведаю сучаснага Гары Потара.
Што прыводзіць нас да мноства слыхаў пра апошнія гадзіны Дамблдора. Ці верыць Скітар, што Потар быў з Дамблдорам у момант яго смерці?
- Ну, не жадаю выдаваць шмат – усё будзе ў кнізе – але сведкі ў замку Хогвартс бачылі, як Потар бег са сцэны здарэння адразу пасля таго, як Дамблдор зваліўся, саскочыў або яго спхнулі. Пазней ён абвінаваціў Северуса Снэгга, чалавека, да якога сілкаваў велізарную непрыязнь. Ці так усё, як здаецца? Вырашаць грамадству… як толькі яны прачытаюць маю кнігу.
На гэтай інтыгучай ноце я пакідаю нашу госцю. Няма сумневу ў тым, што Скітар напісала бэстсэлер. Натоўпы прыхільнікаў Дамблдора тым часам асуерагаюцца таго, што яны могуць пазнаць пра іх героя.

Дачытаўшы артыкул да канца Гары працягваў глядзець на старонку. Са злосцю ён згамтаў газету і кінуў яе ў гару астатняга смецця.
Ён пачаў бязмэтна кідацца па пакоі, адчыняючы скрыні і хапаючы кнігі, потым складаючы іх на тыя жа месцы, не цямячы, што робіць, пакуль асобныя кавалкі артыкула Рыты круціліся ў яго з галаве: Цэлы раздзел прысвечаны адносінам Потара і Дамблдора… так агідна… захапляўся Цёмнымі Містацтвамі… звязалася з крыніцай, за якую шматлікія журналісты падалі бы свае палачкі…
- Хлусня! – крыкнуў Гары і ўбачыў у акно, як сусед перастаў заводзіць газонакасілку і нервова паглядзеў наверх.
Гары цяжка сеў на ложак. Асклепак адскочыў ад яго. Ён падняў яго і перавярнуў, думаючы пра Дамблдора і хлусні Рыты Скітар.
Успыхнула ярка-блакітнае святло. Гары замёр, яго паранены палец зноў крануў няроўны край люстэрка. Здалося. Ён паглядзеў назад, але сцяна была ванітнага персікавага колеру, які абрала цётка Пятуння. Не было нічога блакітнага, што магло бы адлюстравацца. Ён зноў паглядзеў у аскепак, але ў ім зноў адлюстроўвалася толькі яго ўласнае вока.
Яму здалося, не магло быць іншага тлумачэння, таму што ён думаў пра мёртвага дырэктара школы. Несумнеўным заставалася тое, што ён ніколі не ўбачыць пранізлівы погляд ярка-блакітных вачэй Альбуса Дамблдора.